جوشکاری میگ یا مگ کدام را انتخاب کنیم؟

اگر در حوزه جوشکاری فعال بوده باشید حتما نام‌های جوشکاری میگ یا مگ را شنیده‌اید. هردو این جوشکاری‌ها روش‌های رایجی در جوشکاری به شمار می‌روند. با این حال، MIG (جوشکاری با گاز بی اثر فلز) و MAG (جوشکاری با گاز فعال فلز) یک تفاوت مهم دارند ، نوع گاز محافظ مورد استفاده. در این مقاله، تفاوت بین فرآیندهای جوشکاری میگ و مگ را بررسی خواهیم کرد و توضیح خواهیم داد که هر کدام برای چه منظوری هستند.

جوشکاری قوس فلزی گاز (هم MIG و هم MAG) با استفاده از یک الکترود مصرفی (سیم جامد) تحت حفاظت یک گاز محافظ به فلز متصل می شود. سیم فلزی جامد از طریق یک فیدر سیم خودکار از طریق دستگاه میگ هل داده می شود و از طریق یک منبع تغذیه انرژی می گیرد. همانطور که سیم از بین می رود، یک قطره فلزی در محل اتصال رسوب می کند. سپس، فیدر سیم، سیم بیشتری را با فلز ترکیب می‌کند و این روند چندین بار در ثانیه تکرار می‌شود.

جوشکاری میگ – فرآیند جوشکاری با گاز بی اثر فلز

برای یک انتخاب صحیح بین جوشکاری میگ یا مگ باید با هردو روش به خوبی آشنا شوید. ابتدا می‌خوامی جوشکاری میگ را به صورت کامل برای شما معرفی کنیم. جوشکاری MIG از گاز جوش بی اثر برای محافظت از محل جوش در برابر آلودگی جوی استفاده می کند. گازهای بی اثر مانند آرگون و هلیوم از نظر شیمیایی با فلز مذاب برهمکنش ندارند، بنابراین تا حد زیادی روی جوش تأثیر نمی‌گذارند. برای جوش دادن مواد غیرآهنی مانند آلومینیوم، منیزیم، مس و نیکل یا آلیاژهای آن باید از 100% آرگون استفاده کنید. اما، شما نمی توانید از گاز آرگون 100% برای جوش دادن فلزات آهنی مانند فولاد استفاده کنید.

بیشتر بدانید: ضرر جوشکاری آلومینیوم برای بدن انسان چیست؟

گاز آرگون جو مطلوبی را در محل جوش ایجاد می کند که یونیزه شدن آن بسیار آسان است، بنابراین حفظ قوس بلند با ولتاژ کمتر نسبتاً آسان است. هلیوم را می توان به آرگون اضافه کرد تا گرمای قوس و نفوذ جوش را افزایش دهد. همچنین در صورت جوشکاری قطعات بسیار ضخیم آلومینیوم یا منیزیم می توانید از هلیوم 100% استفاده کنید، اما اینکار باعث کاهش پایداری قوس می شود.

روش Mag – فرآیند جوشکاری با گاز فعال فلز

در ادامه برای انتخاب بین جوشکاری میگ یا مگ باید جوشکاری مگ را نیز به صورت کامل بشناسید. در جوشکاری مگ از گاز فعال یا ترکیبی از گازهای فعال و بی اثر استفاده می شود. گازهای فعال یا واکنشی مستقیماً بر نفوذ جوش،  پایداری قوس، پاشش جوش و اتصال حاصل تأثیر می‌گذارند. دو گاز محافظ متداول برای جوشکاری مگ عبارتند از: اکسیژن (O2) و دی اکسید کربن (CO2). اکسیژن تنها به عنوان افزودنی به آرگون استفاده می شود، در حالی که امکان جوشکاری با 100٪ دی اکسید کربن وجود دارد.

همانطور که در ابتدای مقاله جوشکاری میگ یا مگ اشاره شد، شما نمی توانید فولاد را با 100% آرگون به طور موثر جوش دهید زیرا اکسیدهای آهن ناهموار روی سطح فولاد الکترون هایی ساطع می کنند که قوس را در جهات غیرقابل پیش بینی جذب می کنند. در نتیجه رسوبات جوش نامنظم هستند و ایجاد یک جوش یکنواخت چالش برانگیز می شود. مخلوط کردن اکسیژن با آرگون واکنشی را روی سطح فولاد ایجاد می‌کند که منجر به یک سطح یکنواخت اکسید آهن می‌شود.

بیشتر بدانید: بهترین فلزات مناسب جوشکاری کدام‌اند؟

اینکار یک مسیر پایدار برای قوس فراهم می کند و به شما امکان می دهد جوش هایی تمیز و بادوام ایجاد کنید. با این حال، به ندرت افراد عادی از اکسیژن و آرگون استفاده می کنند. دی اکسید کربن یک جایگزین عالی برای اکسیژن است. افزودن دی اکسید کربن به آرگون یک مهره جوش مطلوب تر و نفوذ عمیق تر ایجاد می کند. به علاوه، قوس در صورت استفاده از آرگون/CO2 پایدارتر از آرگون/O2 است. با این حال، برای جلوگیری از ایجاد تخلخل گازهای واکنشی مانند اکسیژن و دی اکسید کربن، باید از سیم جوش میگ استفاده کنید که حاوی اکسید زدا باشد.